Goodie versus Malaria: 0 - 1

Het was m’n laatste avond in Pemba.”Hé Belgische wafel, ben je nog altijd aan het rusten?” grapte één van de enthousiaste Nederlandse meisjes die bij me in de dorm sliepen.Ja, is niet van mijn gewoonte maar voelde me wat koortsig en spierpijn, dacht dat dit door het werken kwam,en deed toch nog even een dutje. We gingen afscheid vieren met een etentje en ‘Rhino’gin, (= zowat de goedkoopste gin die je kan vinden in Moz, als je er teveel van drinkt, word je zeker blind;) Eetlust en energie waren jammergenoeg ver te zoeken, dus hield het bij een Griekse salade en mini-gin tonic. Die lagen er na het eten direct terug uit.. Na een korte nacht, waarin ik niet kon stilliggen, constant woelen, om 3U30 de bus genomen richting Nampula en vandaaruit onmiddellijk aansluiting gevonden naar Mozambique eiland. De Mozambicanen in de bus lachten met me, ik was zo slaperig dat ik me niet kon wakkerhouden en de hele weg sliep. Ik weet het nog aan de korte nacht.. Tegen 11 uur kwam ik aan in Ruby’s place, de lodge van een sympathieke Duitser en Portugese. Na de rondleiding wilde ik ervoor zorgen dat ik eens helemaal uitgerust was en sliep de hele middag, dacht naar de markt te gaan om een frisse cola en wat brood, om me wat kracht te geven. Wat niet zo’n goed idee bleek te zijn :ik moest me snel achter een boom verstoppen om daar m’n maaginhoud achter te laten.
Er rees al een licht vermoeden van malaria maar dacht dat het hospitaal ondertussen al gesloten zou zijn en besloot nog een nachtje te slapen en te kijken hoe ik me voelde.
Het was de eerste van de ‘helle’ nachten.(blijkbaar is malaria altijd heviger in de nacht) Hoofdpijn, spierpijn, koorts, zweten, en je bloed voelen trillen en lopen in je aders en vooral het constant overgeven…
De Duitser herkende de symptomen, had ondertussen al 6 keer malaria gehad, hij hoopte voor mij dat het malaria was, want anders had ik nog een groter probleem om te ontdekken wat er dan scheelde. Er is in het hospitaal maar één dokter, die nu niet op het eiland was, de rest zijn verplegers. Ik strompelde half verdwaasd richting ziekenhuis, onderweg vroeg ik de weg aan een ‘schelpen’verkopertje. Die vergezelde me in plaats van gewoon de weg uit te leggen. Het lukte me om hem duidelijk te maken waarom ik naar het hospitaal moest. Gelukkig is malaria hetzelfde in het Portugees ;). Hij praatte wat met mensen buiten de muren en leidde me binnen in een kamertje en zei dat ik moest zitten en wachten. Twee stoelen, tafel, schimmels en posters van allerlei SOA’s aan de muur, een dokterstafel, … Ondertussen stond een lange rij wachtenden voor de deur en ze keken maar raar toen ik het kamertje uitspurtte om tegen de eerste boom over te geven. prikje -druppel bloed op de test- ja! positief! 2 streepjes - werd doorverwezen naar de apotheek van het ziekenhuis. Tijdens het wachten nog een paar keer m’n de boom moeten opzoeken om … Een verpleger die wel wat Engels sprak, legde me uit wanneer ik de 2x 4 fluopilletjes moest nemen, dat ik over drie dagen zeker beter ging zijn en dat het malaria falciparium was. Kotsen-ronddolen- hoofd-spier- en rugpijn- koorts- zweten alsof ze een emmer warm water over je gegoten hebben.. na de pillen kon ik meestal wel een paar uurtjes slapen en ik zag er prachtige kleuren van …hondsziek en 0 energie, even was ik wat ongerust omdat er bruine vlekken van gestold bloed in het overgeefsel zaten, maar na drie dagen hadden de pillen hun werk gedaan en ben ik weer beter :)!! Genezen, joepie! Wat is gezondheid toch belangrijk! Ik kan weer lichtjes eten en het eiland verkennen. De mensen in de lodge waren super, de eigenaars en de toeristen zaten echt met me in en probeerden me te helpen (en vooral: verdroegen m’n kotsgeluiden ;)