From Lichinga to Pemba

Ik wilde zo snel mogelijk weg uit Lichinga, misschien lag het aan het feit dat ik in de goedkoopste lodge had overnacht(en bijgevolg ook de smerigste, ik denk niet dat de toiletten de laatste 10 jaar nog gekuist waren, de bedvlooien kropen gezellig rond, schimmel op de muren,...) Na wat rondvragen tussen de juiste chapa gevonden. "We vertrekken over 10 min.." een jonge student verzekert me dat het zeker niet lang zal duren. Ja, die tijdsinschatting is niets nieuws onder de zon, het verbaast me dan ook niet dat het tè volgepropte busje maar na 6 uur wachten vertrekt richting Malapa, alhoewel ik al ongeduldig werd: ik kom niet graag na zonsondergang toe in een nieuwe plaats en het Malapa is best ver... Drie kratjes 'rhino-gin' onder m'n voeten, helemaal dubbelgeplooid. Dus opgelucht als we even konden uitstappen om bagage van medereizigers uit te laden die er onderweg uitmoeten.. "WAT DOE JE HIER EN WIE BEN JE?" vroeg de grote man die vooraan zat op een hele kwade en bevelende toon.. het bleek een belangrijke politiechef te zijn. Ik was al niet zo fris van zo opééngepakt te zitten en had helemaal geen zin om met hem te praten dus antwoordde summier. Hij liet me met rust, maar toen ik uitstapte in Marupa, zei hij ineens heel vriendelijk: "Je moet niet naar die lodge, je kan bij mijn zus logeren." Zijn zus en kindjes maakten eten voor me klaar en we speelden wat op het erf. Daarna liet hij me het dorp zien, en mocht ik overal mee als gaste. Op de verjaardag van de vrouw van de dokter, de viering van de diplomering van de leerkrachten uit de omstreken, alle hoogwaardigheidsbekleders zijn er: top van de partij van frelimo, de koreaanse missionaris (de verhalen die hij vertelt over hoe de zaken er voor meisjesleerlingen aantoe gaat zijn schrijnend), nog politiechefs, .. Iedereen verwelkomt me hartelijk. Het feest van de leraars gaat nog de hele nacht door, de muziek weergalmt luid door de boxen door het hele dorp, maar ik kruip in het bed van de zus, dat ze speciaal heeft afgestaan aan mij, om morgenvroeg een nieuwe busrit aan te kunnen. Na zonsopgang voerden ze me naar de bushalte.. een onverwacht comfortabele busrit volgde met veel plaats. Enkel een noodstop gemaakt voor mensen langs de weg die een doodziek kind in de armen hadden, wilden het naar het volgende dorp brengen, maar de chauffeur weigerde dit. (Mocht m'n Portugees beter zijn had ik misschien nog geprobeerd om de chauffeur om te praten, maar ik kon het niet uitleggen..) Aangekomen in Marupa, begon de zoektocht naar transport naar Montepuez. En ja.. soms moet je de Lonely Planet wel geloven ;) -->'the Marupa- Balama strech is only feasible in dry season' no public transport from there onwards' Dikwijls doet de lonely planet tamelijk beschermend en blijkt er altijd een oplossing, maar nu was het toch moeilijk. idd geen transport, enige optie was een moto-taxi. Ze vroegen echt veel geld en ik dacht dat ze het enkel deden omdat ik blank ben. Eén motodriver wilde het doen voor minder en sloot met hem een deal. (tijdens de rit besefte ik al snel waarom ze zo veel vroegen)Er was eigenlijk geen weg, enkel zand, daardoor tot 3 keer toe gevallen met de moto.. In panne gevallen onderweg, in een hut moeten logeren, stappen in de brandende zon.. Het was een unieke, back to basic ervaring... ik zou het misschien niet opnieuw doen maar het was enorm de moeite!