Mozambique eiland

Vanaf de 10e eeuw was dit eiland een belangrijke Arabische handelspost. De naam werd afgeleid van Moussa Ben Mbiki, een belangrijke Arabische handelaar, en zo werd ook het vasteland naar dit eiland genoemd.
In 1498 kwam de Portugese ontdekkingsreiziger Vasco da Gama er aan en de Portugezen vestigden er een handelspost en vlootbasis, het werd hun hoofdplaats. De oudste Europese bouwwerken van het zuidelijk halfrond bevinden er zich.. mooi stukje geschiedenis over de handel in slaven, specerijen en goud: terecht Unesco-erfgoed :)!
.

Goodie versus Malaria: 0 - 1

Het was m’n laatste avond in Pemba.”Hé Belgische wafel, ben je nog altijd aan het rusten?” grapte één van de enthousiaste Nederlandse meisjes die bij me in de dorm sliepen.Ja, is niet van mijn gewoonte maar voelde me wat koortsig en spierpijn, dacht dat dit door het werken kwam,en deed toch nog even een dutje. We gingen afscheid vieren met een etentje en ‘Rhino’gin, (= zowat de goedkoopste gin die je kan vinden in Moz, als je er teveel van drinkt, word je zeker blind;) Eetlust en energie waren jammergenoeg ver te zoeken, dus hield het bij een Griekse salade en mini-gin tonic. Die lagen er na het eten direct terug uit.. Na een korte nacht, waarin ik niet kon stilliggen, constant woelen, om 3U30 de bus genomen richting Nampula en vandaaruit onmiddellijk aansluiting gevonden naar Mozambique eiland. De Mozambicanen in de bus lachten met me, ik was zo slaperig dat ik me niet kon wakkerhouden en de hele weg sliep. Ik weet het nog aan de korte nacht.. Tegen 11 uur kwam ik aan in Ruby’s place, de lodge van een sympathieke Duitser en Portugese. Na de rondleiding wilde ik ervoor zorgen dat ik eens helemaal uitgerust was en sliep de hele middag, dacht naar de markt te gaan om een frisse cola en wat brood, om me wat kracht te geven. Wat niet zo’n goed idee bleek te zijn :ik moest me snel achter een boom verstoppen om daar m’n maaginhoud achter te laten.
Er rees al een licht vermoeden van malaria maar dacht dat het hospitaal ondertussen al gesloten zou zijn en besloot nog een nachtje te slapen en te kijken hoe ik me voelde.
Het was de eerste van de ‘helle’ nachten.(blijkbaar is malaria altijd heviger in de nacht) Hoofdpijn, spierpijn, koorts, zweten, en je bloed voelen trillen en lopen in je aders en vooral het constant overgeven…
De Duitser herkende de symptomen, had ondertussen al 6 keer malaria gehad, hij hoopte voor mij dat het malaria was, want anders had ik nog een groter probleem om te ontdekken wat er dan scheelde. Er is in het hospitaal maar één dokter, die nu niet op het eiland was, de rest zijn verplegers. Ik strompelde half verdwaasd richting ziekenhuis, onderweg vroeg ik de weg aan een ‘schelpen’verkopertje. Die vergezelde me in plaats van gewoon de weg uit te leggen. Het lukte me om hem duidelijk te maken waarom ik naar het hospitaal moest. Gelukkig is malaria hetzelfde in het Portugees ;). Hij praatte wat met mensen buiten de muren en leidde me binnen in een kamertje en zei dat ik moest zitten en wachten. Twee stoelen, tafel, schimmels en posters van allerlei SOA’s aan de muur, een dokterstafel, … Ondertussen stond een lange rij wachtenden voor de deur en ze keken maar raar toen ik het kamertje uitspurtte om tegen de eerste boom over te geven. prikje -druppel bloed op de test- ja! positief! 2 streepjes - werd doorverwezen naar de apotheek van het ziekenhuis. Tijdens het wachten nog een paar keer m’n de boom moeten opzoeken om … Een verpleger die wel wat Engels sprak, legde me uit wanneer ik de 2x 4 fluopilletjes moest nemen, dat ik over drie dagen zeker beter ging zijn en dat het malaria falciparium was. Kotsen-ronddolen- hoofd-spier- en rugpijn- koorts- zweten alsof ze een emmer warm water over je gegoten hebben.. na de pillen kon ik meestal wel een paar uurtjes slapen en ik zag er prachtige kleuren van …hondsziek en 0 energie, even was ik wat ongerust omdat er bruine vlekken van gestold bloed in het overgeefsel zaten, maar na drie dagen hadden de pillen hun werk gedaan en ben ik weer beter :)!! Genezen, joepie! Wat is gezondheid toch belangrijk! Ik kan weer lichtjes eten en het eiland verkennen. De mensen in de lodge waren super, de eigenaars en de toeristen zaten echt met me in en probeerden me te helpen (en vooral: verdroegen m’n kotsgeluiden ;)

From Lichinga to Pemba

Ik wilde zo snel mogelijk weg uit Lichinga, misschien lag het aan het feit dat ik in de goedkoopste lodge had overnacht(en bijgevolg ook de smerigste, ik denk niet dat de toiletten de laatste 10 jaar nog gekuist waren, de bedvlooien kropen gezellig rond, schimmel op de muren,...) Na wat rondvragen tussen de juiste chapa gevonden. "We vertrekken over 10 min.." een jonge student verzekert me dat het zeker niet lang zal duren. Ja, die tijdsinschatting is niets nieuws onder de zon, het verbaast me dan ook niet dat het tè volgepropte busje maar na 6 uur wachten vertrekt richting Malapa, alhoewel ik al ongeduldig werd: ik kom niet graag na zonsondergang toe in een nieuwe plaats en het Malapa is best ver... Drie kratjes 'rhino-gin' onder m'n voeten, helemaal dubbelgeplooid. Dus opgelucht als we even konden uitstappen om bagage van medereizigers uit te laden die er onderweg uitmoeten.. "WAT DOE JE HIER EN WIE BEN JE?" vroeg de grote man die vooraan zat op een hele kwade en bevelende toon.. het bleek een belangrijke politiechef te zijn. Ik was al niet zo fris van zo opééngepakt te zitten en had helemaal geen zin om met hem te praten dus antwoordde summier. Hij liet me met rust, maar toen ik uitstapte in Marupa, zei hij ineens heel vriendelijk: "Je moet niet naar die lodge, je kan bij mijn zus logeren." Zijn zus en kindjes maakten eten voor me klaar en we speelden wat op het erf. Daarna liet hij me het dorp zien, en mocht ik overal mee als gaste. Op de verjaardag van de vrouw van de dokter, de viering van de diplomering van de leerkrachten uit de omstreken, alle hoogwaardigheidsbekleders zijn er: top van de partij van frelimo, de koreaanse missionaris (de verhalen die hij vertelt over hoe de zaken er voor meisjesleerlingen aantoe gaat zijn schrijnend), nog politiechefs, .. Iedereen verwelkomt me hartelijk. Het feest van de leraars gaat nog de hele nacht door, de muziek weergalmt luid door de boxen door het hele dorp, maar ik kruip in het bed van de zus, dat ze speciaal heeft afgestaan aan mij, om morgenvroeg een nieuwe busrit aan te kunnen. Na zonsopgang voerden ze me naar de bushalte.. een onverwacht comfortabele busrit volgde met veel plaats. Enkel een noodstop gemaakt voor mensen langs de weg die een doodziek kind in de armen hadden, wilden het naar het volgende dorp brengen, maar de chauffeur weigerde dit. (Mocht m'n Portugees beter zijn had ik misschien nog geprobeerd om de chauffeur om te praten, maar ik kon het niet uitleggen..) Aangekomen in Marupa, begon de zoektocht naar transport naar Montepuez. En ja.. soms moet je de Lonely Planet wel geloven ;) -->'the Marupa- Balama strech is only feasible in dry season' no public transport from there onwards' Dikwijls doet de lonely planet tamelijk beschermend en blijkt er altijd een oplossing, maar nu was het toch moeilijk. idd geen transport, enige optie was een moto-taxi. Ze vroegen echt veel geld en ik dacht dat ze het enkel deden omdat ik blank ben. Eén motodriver wilde het doen voor minder en sloot met hem een deal. (tijdens de rit besefte ik al snel waarom ze zo veel vroegen)Er was eigenlijk geen weg, enkel zand, daardoor tot 3 keer toe gevallen met de moto.. In panne gevallen onderweg, in een hut moeten logeren, stappen in de brandende zon.. Het was een unieke, back to basic ervaring... ik zou het misschien niet opnieuw doen maar het was enorm de moeite!