VVAC

Vroedkunde - verpleegkunde in andere culturen.. (postgraduaat in Mechelen) Toen ik vorig jaar in september met Nico naar de opendeurdag trok om wat meer info over de opleiding te krijgen was ik onmiddellijk verkocht! Officieel kon ik dit niet volgen omdat ik geen verpleegsterdiploma heb. Ik zou geen diploma krijgen, enkel een getuigschrift van de geslaagde vakken. Geen probleem, alle vakken zagen er heel interessant uit (tropische parasitologie -pathologie- pediatrie, vroedkunde, interculturele communicatie, gipsen,..) en vind het dan ook jammer dat de opleiding al voorbij is!! Maar nu moet het beste nog komen :)! De stage... :)

MALARIA PART 2: One hell of an experience

Tijdens de 4 uur durende terugrit van Maxice, waar ik mijn paspoort indiende in de immigratiedienst om visum te verlengen, kon ik niet wakker blijven en de spierpijn, die ik ervoor nog aan het paardrijden weet, werd ook wat erger. --> herkenbaar! Ha dacht ik, deze keer zal de malaria me niet zo te pakken krijgen, ben er vlug bij!Ik ga me morgen laten testen in het hospitaal. Jep, en de test was positief. De verpleger vroeg me welke pillen ik de vorige keer had gekregen en gaf me iets anders. Ik had zo iets van 'been there, done that', na drie dagen zal ik wel weer beter zijn en ik voelde me niet zo ziek als de eerste keer, moest de eerste dag zelfs nog niet zoveel overgeven. Plande dan ook over 4 dagen een trip, samen met 3 duitsers naar de Bazaruto Archipelago. Tjah, te vroeg gejuicht...ik werd maar zieker en zieker. De trip kon ik afzeggen, in plaats daarvan naar terug naar het ziekenhuis. Een Mozambiquaan bood gewoon aan om mee te gaan om te helpen vertalen. Opnieuw testte ik positief en deze verpleger zei: "Maar wie heeft je deze pillen gegeven?! Deze gebruiken we al lang niet meer." Ik werd een uurtje aan een kinine-baxter gelegd, kreeg pillen voorgeschreven en werd terug naar de lodge gestuurd. Ondertussen de vijfde dag doodziek,zonder eten of drinken (ook al brachten een paar mensen me soep, sap en pannenkoeken), totaal geen kracht meer,.. gelukkig was de lodge-eigenaar,Bruno, een belg, heeft hij m'n ouders en verzekering verwittigd met de vraag om me de volgende dag over te vliegen naar de hoofdstad. De verzekering gaf geen duidelijkheid of ze dit wilden doen en of het die dag nog kon geregeld worden. Toen was ik even helemaal in paniek, ik voelde me helemaal wegglijden, handen en huid lijkwit en niet meer kunnen zitten/stappen, zwart zien met ogen open. In het overgeven zaten de bruine bloedvlekken maar ook mooi rood vers bloed, slikken lukte helemaal al niet meer, moest alle speeksel uitspuwen. Bruno dacht dat ik er ook nog cholera bijgekregen had. Gelukkig kwam tegen drie uur het nieuws dat ze me konden overvliegen (ze wilden me eerst naar Johannesburg vliegen, maar dit kon niet omdat m'n paspoort nog bij de immigratie in Maxise was). Waw, was ik even onder de indruk dat het vliegtuig een Privé-Medical-Flight was (zoals in de films ;). "How you feel? Terrible é" zei de kloeke Zuid-Afrikaanse dokteres die me een ondersteunende arm naar de brancard gaf. Onmiddelijk infuus, bloedtest, hartritme,bloeddruk,...Na de landing in Maputo, van brancard wisselen, in de ambulance, niet door de douane, richting ziekenhuis (ICOR). Van de eerste dagen herinner ik me niet veel meer... Na drie dagen kwam de Belgische consul op bezoek, om me m'n paspoort te geven dat via een andere belg naar Maputo gebracht was. Zo'n lieve mevrouw die erna elke dag nog eens langskwam. Bruno had een vriend in Maputo, man uit Leuven, die hij opbelde en hem vroeg me te bezoeken. Die kwam ook geregeld langs. Sylvia, een meisje dat naast me lag, kwam ook nog langs. Het was super om zo'n solidariteit te ervaren.
Eten lukte nog niet, na endoscopie bleek dat ik ook een serieuze maag en slokdarmontsteking had, wat verschrikkelijk veel pijn deed, gelukkig was er morfine en glucosebaxters:)
De verplegers en dokters deden echt hun best om Engels of Frans te praten met me, en mijn Portugees breidde aardig uit. Ik was toch heel blij dat mijn mama achterkwam na anderhalve week en dat ik eindelijk uit het ziekenhuis mocht, naar een lodge om daar te wachten op de vlucht naar huis.
Ik mag mezelf nog eens gelukkig prijzen dat ik een blanke ben met een goeie verzekering, anders was ik waarschijnlijk rustig in m'n hutje gestorven. Nu heb ik ook eens goed ervaren hoe 'heavy' malaria wel is en versta zeker de mensen die eraan lijden. Maar dit zal me niet tegenhouden om terug te gaan.. “En nu zal ze toch niet meer teruggaan zeker?” “Ze is nu toch wel haar lesje geleerd?” Nee???” Toch zal een tegenslag me niet kunnen tegenhouden om nog terug te gaan!

Mozambique eiland

Vanaf de 10e eeuw was dit eiland een belangrijke Arabische handelspost. De naam werd afgeleid van Moussa Ben Mbiki, een belangrijke Arabische handelaar, en zo werd ook het vasteland naar dit eiland genoemd.
In 1498 kwam de Portugese ontdekkingsreiziger Vasco da Gama er aan en de Portugezen vestigden er een handelspost en vlootbasis, het werd hun hoofdplaats. De oudste Europese bouwwerken van het zuidelijk halfrond bevinden er zich.. mooi stukje geschiedenis over de handel in slaven, specerijen en goud: terecht Unesco-erfgoed :)!
.

Goodie versus Malaria: 0 - 1

Het was m’n laatste avond in Pemba.”Hé Belgische wafel, ben je nog altijd aan het rusten?” grapte één van de enthousiaste Nederlandse meisjes die bij me in de dorm sliepen.Ja, is niet van mijn gewoonte maar voelde me wat koortsig en spierpijn, dacht dat dit door het werken kwam,en deed toch nog even een dutje. We gingen afscheid vieren met een etentje en ‘Rhino’gin, (= zowat de goedkoopste gin die je kan vinden in Moz, als je er teveel van drinkt, word je zeker blind;) Eetlust en energie waren jammergenoeg ver te zoeken, dus hield het bij een Griekse salade en mini-gin tonic. Die lagen er na het eten direct terug uit.. Na een korte nacht, waarin ik niet kon stilliggen, constant woelen, om 3U30 de bus genomen richting Nampula en vandaaruit onmiddellijk aansluiting gevonden naar Mozambique eiland. De Mozambicanen in de bus lachten met me, ik was zo slaperig dat ik me niet kon wakkerhouden en de hele weg sliep. Ik weet het nog aan de korte nacht.. Tegen 11 uur kwam ik aan in Ruby’s place, de lodge van een sympathieke Duitser en Portugese. Na de rondleiding wilde ik ervoor zorgen dat ik eens helemaal uitgerust was en sliep de hele middag, dacht naar de markt te gaan om een frisse cola en wat brood, om me wat kracht te geven. Wat niet zo’n goed idee bleek te zijn :ik moest me snel achter een boom verstoppen om daar m’n maaginhoud achter te laten.
Er rees al een licht vermoeden van malaria maar dacht dat het hospitaal ondertussen al gesloten zou zijn en besloot nog een nachtje te slapen en te kijken hoe ik me voelde.
Het was de eerste van de ‘helle’ nachten.(blijkbaar is malaria altijd heviger in de nacht) Hoofdpijn, spierpijn, koorts, zweten, en je bloed voelen trillen en lopen in je aders en vooral het constant overgeven…
De Duitser herkende de symptomen, had ondertussen al 6 keer malaria gehad, hij hoopte voor mij dat het malaria was, want anders had ik nog een groter probleem om te ontdekken wat er dan scheelde. Er is in het hospitaal maar één dokter, die nu niet op het eiland was, de rest zijn verplegers. Ik strompelde half verdwaasd richting ziekenhuis, onderweg vroeg ik de weg aan een ‘schelpen’verkopertje. Die vergezelde me in plaats van gewoon de weg uit te leggen. Het lukte me om hem duidelijk te maken waarom ik naar het hospitaal moest. Gelukkig is malaria hetzelfde in het Portugees ;). Hij praatte wat met mensen buiten de muren en leidde me binnen in een kamertje en zei dat ik moest zitten en wachten. Twee stoelen, tafel, schimmels en posters van allerlei SOA’s aan de muur, een dokterstafel, … Ondertussen stond een lange rij wachtenden voor de deur en ze keken maar raar toen ik het kamertje uitspurtte om tegen de eerste boom over te geven. prikje -druppel bloed op de test- ja! positief! 2 streepjes - werd doorverwezen naar de apotheek van het ziekenhuis. Tijdens het wachten nog een paar keer m’n de boom moeten opzoeken om … Een verpleger die wel wat Engels sprak, legde me uit wanneer ik de 2x 4 fluopilletjes moest nemen, dat ik over drie dagen zeker beter ging zijn en dat het malaria falciparium was. Kotsen-ronddolen- hoofd-spier- en rugpijn- koorts- zweten alsof ze een emmer warm water over je gegoten hebben.. na de pillen kon ik meestal wel een paar uurtjes slapen en ik zag er prachtige kleuren van …hondsziek en 0 energie, even was ik wat ongerust omdat er bruine vlekken van gestold bloed in het overgeefsel zaten, maar na drie dagen hadden de pillen hun werk gedaan en ben ik weer beter :)!! Genezen, joepie! Wat is gezondheid toch belangrijk! Ik kan weer lichtjes eten en het eiland verkennen. De mensen in de lodge waren super, de eigenaars en de toeristen zaten echt met me in en probeerden me te helpen (en vooral: verdroegen m’n kotsgeluiden ;)

From Lichinga to Pemba

Ik wilde zo snel mogelijk weg uit Lichinga, misschien lag het aan het feit dat ik in de goedkoopste lodge had overnacht(en bijgevolg ook de smerigste, ik denk niet dat de toiletten de laatste 10 jaar nog gekuist waren, de bedvlooien kropen gezellig rond, schimmel op de muren,...) Na wat rondvragen tussen de juiste chapa gevonden. "We vertrekken over 10 min.." een jonge student verzekert me dat het zeker niet lang zal duren. Ja, die tijdsinschatting is niets nieuws onder de zon, het verbaast me dan ook niet dat het tè volgepropte busje maar na 6 uur wachten vertrekt richting Malapa, alhoewel ik al ongeduldig werd: ik kom niet graag na zonsondergang toe in een nieuwe plaats en het Malapa is best ver... Drie kratjes 'rhino-gin' onder m'n voeten, helemaal dubbelgeplooid. Dus opgelucht als we even konden uitstappen om bagage van medereizigers uit te laden die er onderweg uitmoeten.. "WAT DOE JE HIER EN WIE BEN JE?" vroeg de grote man die vooraan zat op een hele kwade en bevelende toon.. het bleek een belangrijke politiechef te zijn. Ik was al niet zo fris van zo opééngepakt te zitten en had helemaal geen zin om met hem te praten dus antwoordde summier. Hij liet me met rust, maar toen ik uitstapte in Marupa, zei hij ineens heel vriendelijk: "Je moet niet naar die lodge, je kan bij mijn zus logeren." Zijn zus en kindjes maakten eten voor me klaar en we speelden wat op het erf. Daarna liet hij me het dorp zien, en mocht ik overal mee als gaste. Op de verjaardag van de vrouw van de dokter, de viering van de diplomering van de leerkrachten uit de omstreken, alle hoogwaardigheidsbekleders zijn er: top van de partij van frelimo, de koreaanse missionaris (de verhalen die hij vertelt over hoe de zaken er voor meisjesleerlingen aantoe gaat zijn schrijnend), nog politiechefs, .. Iedereen verwelkomt me hartelijk. Het feest van de leraars gaat nog de hele nacht door, de muziek weergalmt luid door de boxen door het hele dorp, maar ik kruip in het bed van de zus, dat ze speciaal heeft afgestaan aan mij, om morgenvroeg een nieuwe busrit aan te kunnen. Na zonsopgang voerden ze me naar de bushalte.. een onverwacht comfortabele busrit volgde met veel plaats. Enkel een noodstop gemaakt voor mensen langs de weg die een doodziek kind in de armen hadden, wilden het naar het volgende dorp brengen, maar de chauffeur weigerde dit. (Mocht m'n Portugees beter zijn had ik misschien nog geprobeerd om de chauffeur om te praten, maar ik kon het niet uitleggen..) Aangekomen in Marupa, begon de zoektocht naar transport naar Montepuez. En ja.. soms moet je de Lonely Planet wel geloven ;) -->'the Marupa- Balama strech is only feasible in dry season' no public transport from there onwards' Dikwijls doet de lonely planet tamelijk beschermend en blijkt er altijd een oplossing, maar nu was het toch moeilijk. idd geen transport, enige optie was een moto-taxi. Ze vroegen echt veel geld en ik dacht dat ze het enkel deden omdat ik blank ben. Eén motodriver wilde het doen voor minder en sloot met hem een deal. (tijdens de rit besefte ik al snel waarom ze zo veel vroegen)Er was eigenlijk geen weg, enkel zand, daardoor tot 3 keer toe gevallen met de moto.. In panne gevallen onderweg, in een hut moeten logeren, stappen in de brandende zon.. Het was een unieke, back to basic ervaring... ik zou het misschien niet opnieuw doen maar het was enorm de moeite!