Bijna de check-in gemist, dankzij 45 min treinvertraging en het tsjoolen met de 50 kg bagage - 5 tenten, scoutshemden, T-shirts,.. voor het project- dus ook mogen spurten om het vliegtuig naar Bujumbura (Burundi) te halen. Bij aankomst moet je langs de visumdienst, was al direct lachen. Je vult tweemaal een formulier in en dient dit samen met geld en paspoort in. Zitten er vier agenten voor je achter hun computer, geven ze je documenten vier keer door. Zie je alle mensen die hun paspoort voor je indienden hun pas terugkrijgen. Dan passeert je pas nog eens langs alle vier de agenten, discussieren ze, hebben ze je visum gemaakt, melden ze dat je formulier dat je hebt ingediend kwijt is... opnieuw beginnen. Zo werd het laat en gelukkig een lift gekregen van een chauffeur van een vriendelijke belg. Tegen 22u was ik bij de nonnetjes waar ik ging overnachten, had niet gereserveerd en er was geen plaats meer..na wat onderhandelen toch een plekje gekregen. De volgende morgen bus richting Congolese grens: amai was me dat weer een vriendelijk onthaal :); TU VAS OU?! "bukavu" "QUI T AS INVITE??" "eum les scouts" OU ES TA LETTRE?? eum, je n' ai pas, j'ai donne pour mon visa, est ce que mon visa n'est pas en ordre? OUI MAIS OU EST TA LETTRE? Achter me had er iemand van de grenspolitie gehoord dat ik scouts was: ah geen probleem, laat haar maar passeren :).
Over de grens direct Ambianceeeeee! Overal vlaggen-posters-mensen die een cijfer tonen met hun vingers- hier zijn vooral 3: Kabila, 5: Kamerhe populair.
Camions , met boxen waaruit loeiharde verkiezingspropaganda weerklinkt passeren constant, meestal gevolgd door politiejeeps om alles wat te controleren.
Ik heb niet de indruk dat er een vijandige sfeer heerst.
Het was al laat om nog door te reizen naar Bukavu dus een nachtje in Uvira doorgebracht. Tegen de avond 3 sympathieke kenianen tegengekomen die voor een bedrijf werken die het gif, om het goud te verwerken, naar de mijnen transporteert. ( blijkbaar heel gevaarlijk, en superstraffen en boetes als er maar iets van het gif zou lekken, voor 500 000 dollar verzekerd per transport) Ze waren zo verwonderd om er een blanke alleen op straat tegen te komen dat ze me direct uitnodigden om mee te eten. De kenianen moesten ook naar Bukavu, maar gingen met hun jeep via Rwanda. Ik kan niet via die weg omdat de rwandezen het ons altijd moeilijk maken om tijdig een visa te krijgen- ging met een busje via de bergen. Ze besloten ook via de bergen te gaan zodat ik transport had...Maar dit hebben ze zich ZEKER EN VAST beklaagd. Aan al wie me gezegd had dat de weg langs NGOMO verbeterd is- dat is ze niet, toch zeker niet in het regenseizoen! Miljaarde, op putten in de weg kan je vloeken, maar modderstromen... constant ogen toeknijpen en bidden dat we niet gingen vastzitten of in de afgrond glijden. Want er is daar geen gsmbereik en daar sta je dan..Maar bij aankomst is zoiets natuurlijk opslag vergeten als je de lachende gezichten ziet van de scouts die me opwachtten op het bureau. Een warm, hartelijk weerzien. Dat direct werd gevierd met de nodige primussen en congolese dansen :) ( op de muziek van een gsm, want erwas geen stroom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten