MALARIA PART 2: One hell of an experience

Tijdens de 4 uur durende terugrit van Maxice, waar ik mijn paspoort indiende in de immigratiedienst om visum te verlengen, kon ik niet wakker blijven en de spierpijn, die ik ervoor nog aan het paardrijden weet, werd ook wat erger. --> herkenbaar! Ha dacht ik, deze keer zal de malaria me niet zo te pakken krijgen, ben er vlug bij!Ik ga me morgen laten testen in het hospitaal. Jep, en de test was positief. De verpleger vroeg me welke pillen ik de vorige keer had gekregen en gaf me iets anders. Ik had zo iets van 'been there, done that', na drie dagen zal ik wel weer beter zijn en ik voelde me niet zo ziek als de eerste keer, moest de eerste dag zelfs nog niet zoveel overgeven. Plande dan ook over 4 dagen een trip, samen met 3 duitsers naar de Bazaruto Archipelago. Tjah, te vroeg gejuicht...ik werd maar zieker en zieker. De trip kon ik afzeggen, in plaats daarvan naar terug naar het ziekenhuis. Een Mozambiquaan bood gewoon aan om mee te gaan om te helpen vertalen. Opnieuw testte ik positief en deze verpleger zei: "Maar wie heeft je deze pillen gegeven?! Deze gebruiken we al lang niet meer." Ik werd een uurtje aan een kinine-baxter gelegd, kreeg pillen voorgeschreven en werd terug naar de lodge gestuurd. Ondertussen de vijfde dag doodziek,zonder eten of drinken (ook al brachten een paar mensen me soep, sap en pannenkoeken), totaal geen kracht meer,.. gelukkig was de lodge-eigenaar,Bruno, een belg, heeft hij m'n ouders en verzekering verwittigd met de vraag om me de volgende dag over te vliegen naar de hoofdstad. De verzekering gaf geen duidelijkheid of ze dit wilden doen en of het die dag nog kon geregeld worden. Toen was ik even helemaal in paniek, ik voelde me helemaal wegglijden, handen en huid lijkwit en niet meer kunnen zitten/stappen, zwart zien met ogen open. In het overgeven zaten de bruine bloedvlekken maar ook mooi rood vers bloed, slikken lukte helemaal al niet meer, moest alle speeksel uitspuwen. Bruno dacht dat ik er ook nog cholera bijgekregen had. Gelukkig kwam tegen drie uur het nieuws dat ze me konden overvliegen (ze wilden me eerst naar Johannesburg vliegen, maar dit kon niet omdat m'n paspoort nog bij de immigratie in Maxise was). Waw, was ik even onder de indruk dat het vliegtuig een Privé-Medical-Flight was (zoals in de films ;). "How you feel? Terrible é" zei de kloeke Zuid-Afrikaanse dokteres die me een ondersteunende arm naar de brancard gaf. Onmiddelijk infuus, bloedtest, hartritme,bloeddruk,...Na de landing in Maputo, van brancard wisselen, in de ambulance, niet door de douane, richting ziekenhuis (ICOR). Van de eerste dagen herinner ik me niet veel meer... Na drie dagen kwam de Belgische consul op bezoek, om me m'n paspoort te geven dat via een andere belg naar Maputo gebracht was. Zo'n lieve mevrouw die erna elke dag nog eens langskwam. Bruno had een vriend in Maputo, man uit Leuven, die hij opbelde en hem vroeg me te bezoeken. Die kwam ook geregeld langs. Sylvia, een meisje dat naast me lag, kwam ook nog langs. Het was super om zo'n solidariteit te ervaren.
Eten lukte nog niet, na endoscopie bleek dat ik ook een serieuze maag en slokdarmontsteking had, wat verschrikkelijk veel pijn deed, gelukkig was er morfine en glucosebaxters:)
De verplegers en dokters deden echt hun best om Engels of Frans te praten met me, en mijn Portugees breidde aardig uit. Ik was toch heel blij dat mijn mama achterkwam na anderhalve week en dat ik eindelijk uit het ziekenhuis mocht, naar een lodge om daar te wachten op de vlucht naar huis.
Ik mag mezelf nog eens gelukkig prijzen dat ik een blanke ben met een goeie verzekering, anders was ik waarschijnlijk rustig in m'n hutje gestorven. Nu heb ik ook eens goed ervaren hoe 'heavy' malaria wel is en versta zeker de mensen die eraan lijden. Maar dit zal me niet tegenhouden om terug te gaan.. “En nu zal ze toch niet meer teruggaan zeker?” “Ze is nu toch wel haar lesje geleerd?” Nee???” Toch zal een tegenslag me niet kunnen tegenhouden om nog terug te gaan!